Ga naar de inhoud
Home » Dagboek vakantie Zuid-Afrika (1)

Dagboek vakantie Zuid-Afrika (1)

  • Reizen
Zuid-Afrika

Reizen is een vermoeiende bezigheid. Dat is de eerste conclusie die ik trek nu ik ruim een dag terug in Zuid-Afrika, ben. Vliegen lijkt geweldig maar is al snel vervelend en vermoeiend. Als ik terugkijk, dan viel het allemaal best mee. Maar dat is natuurlijk altijd zo wanneer je ergens op terugkijkt…

‘Net genoeg om jou honger te maak’

De tocht naar Madrid (zo’n tweeënhalf uur) verliep voorspoedig. Wel moesten we op Schiphol langer wachten dan dan de bedoeling was, maar dart vonden we niet erg. Dat maakt de de wacht- en overstaptijd in Madrid (ook tweeënhalf uur) alleen maar korter. De lunch onderweg bestond uit pasta met kip, een broodje smeerkaas en een bakje salade. Redelijk te eten, maar “net genoeg om jou honger te maak”, zoals onze host Johannes later treffend, opmerkte.

Tweeënhalf uur vliegen is best te doen, dus in Madrid waren we zo. Maar toen begon het. Per bus naar het luchthavengebouw. En daar zoeken. Want waar moesten we heen?!? Bleek we in de bus hadden kunnen blijven zitten, want we moesten naar een andere vleugel van het gebouw. Dus wij weer op een bus wachten. Dat school niet echt op. Gelukkig kwamen we op van den duur waar we wezen moesten… dachten we. Opnieuw het luchthavengebouw in, op zoek naar de juiste gate.

Stinken als een bunzing

Dolend over de luchthaven werden we plotseling aangesproken door een securityfiguur. Hij deed nogal bot en wilde onze tickets even zien. Wat bleek? We bevonden ons op een deel van het vliegveld dat op dat moment helemaal niet open was. Via een poortje sluisde de ‘beste man’ ons naar het ‘goede deel’ van het gebouw. Toen kwam het lange wachten. Een beetje hangen, en wat eten en drinken. Meer kun je niet doen.

Tegen 23:45 uur begon den eindelijk het inchecken. Dat ging vrij snel. In no time waren we in het vliegtuig. Daar bleek dat we pech hadden, veel pech. We kwamen namelijk terecht naast twee Spanjaarden; een wat ouder echtpaar. Niets bijzonders, zou je denken. Toch wel. De mannelijke helft van het tweetal stonk als een bunzing. Echt heel verschrikkelijk!

Stiekem mijn discman aan

Hoe ik het uitgehouden heb, mag Joost weten. Zolang de beste kerel stilzat, viel het best mee. Maar zodra hij bewoog, zat ik in een vreselijke, ondefinieerbare geur. Een soort teerlucht. Dat maakte de vlucht naar Johannesburg – die toch al vermoeiend is – alleen maar erger. Slapen gaat in etappes en je wordt er eerder vermoeider dan uitgerust van. Gelukkig had ik muziek mee. Discmans waren eigenlijk verboden, maar ik slaagde erin om die van mij draaiende te houden zonder dat de stewardessen het merkten.

(Wordt vervolgd…)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.